අනාරාධිත ආගන්තුකයා

අද දවස නම් පස්ට දවසක් ඇහ්....නිටඹුව අද පස්ට විදියට කාර්ය බහුලයි මොකද අද එයාලගේ පොළ දවස. හැමෝම හිස් ලු ලූ අත දිවයයි. මාද ඒ රොත්ත මැදින් ගොස් ගිරිඋල්ල බලා ඉබිගමනින් නිටඹුවෙන් එළියට ඇදෙන බස්රියකට ගොඩවීමට උත්සහ කරත් නොහැකි වීම හේතුවෙන් ආපසු ගිරිඋල්ල බස් රථ ගාල දෙසට ඇදෙන්නට විය.. උදේ සිට ගාමන්ට් ජනතාවගේ දුක්ක දෝමනස්සයන්ට උර දී කෙලවී සිටි මාගේ මනට පවනට වඩා ටීක්කක් වේගයෙන් වෙනස් විය. අඩේ කාලෙකින් රස්තියාදුවේ ගියේ නැහැ..

මම ගමන නවතා කාර්කැට් ගොඩනැගිල්ලට ගොඩ විය. අහස නොක්කාඩු වී තිබූ හෙයින් සුළු මොහොතක්වත් යන්නට මත්තෙන් වැස්සත් බොනස් ලෙස ලැබුනි.අඩේ මිනිස්සු එහෙ දුවනවා මෙහෙ දුවනවා. ....මරයි ආහ්...මමත් දිව්වා මාර්කෙට් බිල්ඩිමට... අම්මෝ දන්න එකෙක් යන්න නම් එපා...ඒ පැත්තට.... දකින දකින තැන කපල්ස්ය... මා තට්ට තිනකඩය... මම සිල්ගත් අයෙකු මෙන් බිම බලාගෙන ඉදිරියට ඇදෙන්නට විය. උන් අහු මුළු වල මෙනවදෝ කනට කර කුටු කුටු ගායි... සිනා සෙයි..

මේ හැමදේටම වඩා වැස්ස පහර පිට පහර දෙයි...හ්ම් වෙලාව දැන් 6.00 ...දැන් නම් අම්මගේ තේ කොප්පය අම්බානෙය හිතට එයි. හිත දහ අතේ දුවයි....

මම වැස්ස ටිකක් අඩු වු පසු ගොස් ගිරිඋල්ල දෙයස ඇදෙන බස් රථයකට ගොඩවිය.. බස් රථය ෆුල් සන්සුන්ට.. විටින් විට අල්ලාප සල්ලාපයේ යෙදෙන ජෝඩු හා කොලු ගැටයන් කිහිප දෙනෙකු ඇයෙන්න අනෙකන් කල්පනා සාගරයකය ගිලී ඇත.

මමත් බස් රථයෝ දොර අසලටී සිට ගෙන වැස්සෙන් දියබත් වූ කඩ පිල් , ගස් වැල් දෙස බලමින් වැස්සේ චමත්කාරය දකිමින් බසයේ ඉදියට ඇදෙමින් සිටින අතරතුර බස් රථයේ කොන්දාගේ ටින් වෙලෙක් වු කොමල මධුර මනොහර ගාන්ඪාර ස්වරයට අවාදනය විසිවිය... නොදකින් පෙරේතයා තෝ නම් ඉහත ආත්මේ දේවදත්තයෙන්ද මන්දා.. (හැමදාම මගේ මනෝ පාර නැති කරන්නෝ කොන්දෙක්ය... එය මා කළ පූරුවේ කරුමයකි..) වෙලාව 6.40 පමණ වන විට මම මගේ ගමනාන්තයේ බැස ගැනීමට වාසනවා හිමි විය..

ලොතරැයි කූඩුවක යකඩ කට සද්දෙන් සිංදුවක් කියයි.... ශහ් පස්ට සිංදුවකි.... එහි අරුත නම් මෙසේය..

ආදරය නැමති චාරිකාවේදී ගමන් මගක් හෝ අතර මගදී ගිමන් නිවන්නට ගිමන් හලක් හම්බවෙලා කියෙනවද ? ඉරයි සදයි  ඇතිවී නැති වෙන තාක්කල් මේ විදියට අපි හිතන් ඉන්න ආදර ලෝකයේ ඔබයි මමයි ඉන්නද ? ඒක හරියට හිතේ තියෙන දුක්ක දෝමනස්ස සියල්ල නැති කර කදුලෙන් මිදෙන්න උත්සහ කරනවා වගේ ඔයින් මෙයින් අන්තිමට උනේ ගමන් මාර්ගයක් අහන්නට කියා දෙන්නට ඇසට හසුවන මානයේ කෙනෙක් නැති වුන හිංදා අන්තිමට ඔබටත් මටත් විරහව නැමති මාවතේ අතරමං වීමට සිදුවිය.

එක අතකින් ඒකත් ඇත්ත තමා මොකද ආදරේ කොරනකොට අටපිටවේ කොමොක්ට්ස් එහෙම ඕනි.. නැත්නම් බොහෝවිට අපි ගන්න තීරණ අපිට හරි වගේ පෙනුනට වැරදි වෙන්න පුළුවන්..

සිංදුව - ගමන් මගක් තිබුනාද මේ ප්‍රේම චාරිකාවේ..
ගායනය - රෝහණ වීරසිහංයන් විසින්

ඔයාලත් අහලම බලන්නකෝ මෙතනින් ගිහින් (http://www.youtube.com/watch?v=r3rXKVCImkc)

අර කථාවට කියනවා වගේ ආදරෙත් හරියට පැණි පොල් වගේ (වීල් රියදුරු අයියෙක්ගේ බොක්කෙන් ගලා ආ ටෝක් එකකි...) කන්න කන්න ආසයි. හැබැයි නොකා අතඇරියොත් කන්න බැරි වෙන්නම නරක් වෙනවා .

හ්ම්....අද දවසත් ඉවරයි....හෙට අලුත් දවසක් ......ගෙදර යන්නට බලා සිටි අනිත් බස් රථයේ එන්ජීම පණ ගැන්විය.... එහෙනම් ගිහින් එන්නම්කෝ.....